Op 3 en 20 november en 16 december 2012 organiseerden RADAR en Platform INS een drietal trainingen getiteld “Islamofobie confronteren”. Uit onderzoek blijkt dat veel mensen in Nederland negatief staan ten opzichte van moslims en dat deze negatieve beeldvorming gepaard gaat met allerlei vormen van discriminatie en uitsluiting van moslims. De trainingen vormen een onderdeel van een breder project gericht op de aanpak van Islamofobie.

Het doel van deze trainingen was het tegengaan van discriminatie en stereotypen jegens moslims en het bevorderen van de weerbaarheid van deze groep tegen Islamofobie. Op 3 november waren moslima’s uitgenodigd voor de training en op 20 november bestond de groep voornamelijk uit professionals van diverse organisaties, zoals medewerkers van een woningbouwvereniging, GGD, het maatschappelijk werk en vakbond. Op 16 december kwamen deelnemers bij elkaar die onder andere actief waren bij Islamitische organisaties.

De trainingen hebben veel losgemaakt bij de deelnemers. Zij waren positief en enthousiast na afloop. Tijdens de evaluatie van de trainingen zeiden deelnemers met name het volgende:

  • “Ik heb geleerd om niet te snel iets discriminatie te noemen.”
  • “Het is belangrijk om elkaar te leren kennen en ik wil meer open staan richting niet-moslims.”
  • “Ik ben meer bewust geworden van mijn eigen houding bij het omgaan met Islamofobe uitingen.”
  • “Ik wil bewuster omgaan met mijn eigen vooroordelen en daarnaast wil ik ook anderen laten inzien welke vooroordelen zij hebben”.
  • “Mijn vooroordelen over de Islam zijn afgenomen na het volgen van deze cursus.”
  • “Ik ben van plan om meer verbindingen te leggen met niet-moslims.”
  • “Samen moeten we meer ons best doen om het negatieve beeld over moslims tegen te gaan.”
  • “De training was voor mij een eyeopener en maakte vooroordelen bespreekbaar.”

Kortom werden er bruggen gebouwd tussen moslims en niet-moslims tijdens deze training reeks zodat er een eerste stap wordt gezet om Islamofobie aan te pakken!


3 november 2012 training Islamofobie voor moslima’s
[nggallery id=61]


16 december 2012 training Islamofobie voor Islamitische organisaties
[nggallery id=66]

 

 To live! Like a tree, alone and free,

And like a forest, in brotherhood.

– Nazım Hikmet Ran

De blikken zijn gericht op de toekomst. We kijken recht vooruit want wij gaan een mooie toekomst opbouwen – speciaal voor de jeugd van tegenwoordig. Beginnen we bij het spekken van de spaarrekening? Of gaan we toch voor de beste school? Moeten we niet verhuizen naar een veilige(re) buurt? Onze blik is vastberaden gericht op de verste verte en daardoor struikelen we weleens over kiezelstenen op ons pad. Wat zijn die kiezelstenen dan?

Het creëren van financiële zekerheid, goede onderwijsmogelijkheden en een veilige buurt zijn enkele belangrijke aspecten van een voorspoedige ontwikkeling voor een kind. Er zijn echter meer aspecten die een kind helpen klaarstomen voor de toekomst in een multicultureel en multireligieus Nederland. Een Nederland dat tolerantie (weer) als basis neemt. Een Nederland dat het boegbeeld is van vreedzaam samenleven. Een Nederland waarin we teruggaan naar het “tijdperk” van wederzijdse interesse, waarbij acceptatie het logische gevolg was van de interesse. Hoewel dit utopisch geformuleerd lijkt, moeten we ons realiseren dat dit slechts een aantal decennia terug de alledaagse werkelijkheid was.

Niet ontkennen, maar ontdekken is een gezond uitgangspunt van een opvoeding die aansluit op het Nederland van de toekomst. Zowel verschillen als overeenkomsten moeten ontdekt worden. Zowel zichzelf als de ander moet ontdekt worden. Met de huidige focus die zich langzaam verlegt van overeenkomsten naar verschillen, versterken wij verkeerde gevoelens van de jeugd. Als het benoemen van een verschil niet afgesloten wordt met een glimlach, krijgt dit verschil een verkeerd plekje in het gebied van Wernicke, ofwel ons taalcentrum in de hersenen waarmee we betekenis toekennen aan taal. Een opeenstapeling van deze verkeerde bruggen in de verkeerde gebieden brengt een versnipperd landschap met zich mee. Een toverstaf is dan onvoldoende om de jeugd – en op den duur de maatschappij – om te vormen tot een vreedzame en bloeiende samenleving.

Samenleven noemen ik niet voor niets kunst. Van alle neuzen die wijzen, wordt verwacht dat ze bewust wijzen – en dan het liefst in dezelfde richting. Uit welke hoek de neus komt, doet er niet toe. Als het maar wijst naar de vraag hoe we samen kunnen (leren) leven. Samen wijzen naar deze vraag is daarom al een antwoord op zich, en een goede stap richting een bewuste omgang met elkaar. Wanneer ouders hun kinderen leren ontdekken in plaats van ontkennen, staat de basis voor een open en vreedzame maatschappij sterker.  De kiezelstenen (of misschien wel de valkuilen?) zijn de verschillen die uitvergroot worden tot onoverkoombare obstakels die het samenleven verstoren. Wie weet wat voor moois er naar binnen komt als we al onze denkbeeldige en gesloten deuren op een kiertje zetten.

De oplossing is misschien wel een verplichte integratiecursus voor alle inwoners van Nederland. Laten wij met zijn allen integreren tot Nederland. Eén, sterk en uniek.

‘De kunst van het samenleven’ vanuit pedagogisch perspectief

Tijdens de luncheon van 27 november werd ‘de kunst van het samenleven’ benaderd vanuit een pedagogisch perspectief. Na een gezamenlijke lunch wisselden verschillende professionals van gedachten over theorie, praktijk en dromen.

Inleiding
De inleiding wordt verzorgd door Trees Pels, bijzonder hoogleraar ‘Opvoeden in de multi-etnische stad’, aan de Vrije Universiteit Amsterdam, en tevens onderzoeker bij het in Utrecht gevestigde Verwey-Jonker Instituut. Ze spreekt over wat opvoeders kunnen doen ten aanzien van de kunst van het samenleven en hanteert daarbij polarisatie als uitgangspunt. Hoewel polarisatie vaak als negatief wordt ervaren, kent het ook positieve kanten. Het kan mensen namelijk aanzetten tot innoveren, verzoening en transformatie. Pels heeft hiervan verschillende voorbeelden maar er zijn ook genoeg illustraties van het tegenovergestelde. Wanneer polarisatie mis gaat, kan dat niet alleen psychische, maar ook fysieke ziekte tot gevolg hebben, ook bij kinderen.

De praktijk
Jan Durk Tuinier, sociaal pedagoog bij Stichting Vredeseducatie Utrecht, werkt veel met jongeren in hun locatie het Fort van de Democratie. Vaak vinden hier felle discussies plaats, in de educatieve programma’s wordt soms bewust gepolariseerd. Op deze manier worden jongeren met hun vooroordelen geconfronteerd, maar ook met wat ze gemeenschappelijk hebben.

Gezinscoach Chakir Chaquer, van de Zuid-Hollandse organisatie voor maatschappelijk werk Kwadraad, stelt zich juist zo positief mogelijk op. Op deze manier streeft hij naar ontmoeting, zonder angst en wantrouwen. Hij ziet de samenleving als een rijke leeromgeving, zeker voor kinderen.

Ontmoeting is ook een heel belangrijk aspect voor Sjanie van Maanen. Zij is actief voor het project Veelkleurige Religies Rotterdam dat tot doel heeft mensen met verschillende religieuze achtergronden elkaar te laten ontmoeten. Maar ook toen zij in het verleden in het onderwijs werkte, was ontmoeting de manier om de achtergrond van een kind te leren kennen.

Dat ontmoeting belangrijk is, beaamt orthopedagoog Fatma Ağca, maar ouders moeten het dan wel toelaten. Zij trekken vaak een dikke muur om zich heen, waar niemand doorheen breekt.

Dromen
Een vast onderdeel van deze serie bijeenkomsten vormen de dromen. Wat zouden de deelnemers willen bereiken als er geen beperkingen waren?

Ahmet Kaya verricht sociaal psychologisch promotie-onderzoek aan de Radboud Universiteit en is vrijwilliger bij Platform INS. Hij denkt terug aan zijn eigen jeugd, waarin het bij zijn ouders altijd om hun kinderen draaide. Hij zou dan ook willen dat het kind weer een centralere plaats krijgt in het gezin.

Jan Durk Tuinier en Sjanie van Maanen zijn beide positief over de kansen van de droom van Chakir Chaquer. Die wil namelijk graag de jeugd leren omgaan met diversiteit, en negativiteit omkeren in positiviteit. Fatma Ağca zit op het zelfde spoor, want volgens haar is de kunst van het samenleven, het wegnemen van wantrouwen.

Een systeem gebaseerd op persoonlijke aandacht voor het kind, dat is de droom van Trees Pels. Het blijkt namelijk steeds weer dat jongeren in probleemsituaties de meeste steun vinden bij iemand die even rustig de tijd voor hen neemt, zonder ze te veroordelen.

Doen
Tijdens deze bijeenkomst zijn talloze inzichten, ervaringen, ideeën en dromen langsgekomen. Dagvoorzitter Iris Creemers van Platform INS is tot slot benieuwd wat hiervan als inspiratie door de deelnemers zal worden meegenomen naar hun eigen praktijk.

Chakir Chaquer en Jan Durk Tuinier gaan sleutelfiguren zoeken, die moeten dienen als rolmodel voor de nieuwe generatie. Een verrassend resultaat wordt bereikt wanneer Ahmet Kaya zich afvraagt of er vrijwillige partijen betrokken kunnen worden bij een betere voorbereiding van toekomstige generaties op het samenleven in multi-etnisch Nederland. Het blijkt dat Trees Pels vandaag via e-mail een vraag heeft ontvangen van een vrijwillige zelforganisatie die hierin juist zeer nadrukkelijk wil bijdragen. Er kan nauwelijks een toepasselijker afsluiting zijn van deze ontmoeting tussen experts uit onderzoek en praktijk, dan het bijeenbrengen van deze twee vragen.

Aan het eind van de serie luncheons over de kunst van het samenleven zullen uitgebreidere verslagen van de bijeenkomsten in één publicatie worden gebundeld.

Bettina J. Mulder
28 november 2012


Datum 27 november 2012
Spreker Prof.dr. Trees Pels
Locatie Platform INS, Rotterdam
Aantal deelnemers 8

 

[nggallery id=63]

Radio-interview Interculturele ouderparticipatie

Naar aanleiding van de presentatie van de handleiding ‘Interculturele ouderparticipatie – zo doe je dat!’, is op 7 november 2012 projectmanager

Iris Creemers geïnterviewd op de radio.

In het RadioMagazine van Omroep Vlaardingen gaat ze niet alleen in op de handleiding en enkele resultaten uit de miniconferentie over onderwijs en ouderbetrokkenheid, waar de handleiding gepresenteerd werd, maar vertelt ze ook over de doelstellingen van Platform INS.

[thaudio href=’https://platformins.nl/wp-content/uploads/01-RM-Ouderenbetrokkemheid-lang-niet-voldoende-benut-2.mp3′ ]Ouderbetrokkenheid nog lang niet voldoende benut [/thaudio]

‘De kunst van het samenleven’ vanuit de wijk

Het hoofdthema ‘de kunst van het samenleven’ van een serie van negen luncheons, werd op 13 november benaderd vanuit een wijkgericht perspectief. Professionals uit onderzoek, beleid en praktijk wisselden ervaringen, resultaten, maar ook hun dromen uit.

Inleiding
Ron van Wonderen, onderzoeker bij het Verwey-Jonker Instituut, verzorgt deze middag de inleiding. Overzichtelijk vertelt hij over zijn onderzoeksproject Samenleven met verschillen. De aanleiding van dit onderzoek is het wegpesten door jongeren van bewoners uit de Amsterdamse Diamantbuurt. Dit vond plaats in 2007, maar inmiddels bestrijkt het project twintig wijken in de hoofdstad. Van Wonderen vertelt niet alleen over de oorzaken van spanningen in wijken, maar laat ook oplossingen en resultaten zien.

Ervaringen
De andere deelnemers geven aanvullingen op buurtproblemen. Zo wijst Walter Palm, senior beleidscoördinator op het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, op de jeugdwerkloosheid. Ook de zich terugtrekkende overheid en zorg brengen de wijken vaak in een lastig pakket. Hans Wielaard, manager gebiedsontwikkeling Zuid West Rotterdam bij woningcorporatie Havensteder, vult dit aan met het praktijkvoorbeeld van licht verstandelijk beperkte bewoners, die door verminderde zorg overlast veroorzaken.

De betrokkenheid van de professionals is bovendien lang niet altijd even groot. Marianne Martens, directeur van Thuis Op Straat (TOS), benadrukt bij sollicitaties altijd dat het niet om negen-tot-vijf-werk gaat. Verder geeft ze aan dat er veel winst is te halen, wanneer jongeren respect, waardering en verantwoordelijkheid krijgen. In Spangen (Rotterdam) zijn hiermee spectaculaire resultaten geboekt.

Mesut Dişli, aanwezig als vertegenwoordiger van de Stichting Platform Islamitische Organisaties Rijnmond (SPIOR) en van het Rotterdamse Kenniscentrum Diversiteit, noemt het succes van de Buurtvaders. Maar Ahmet Kaya, sociaal psycholoog en vrijwilliger bij Platform INS, ziet hier ook een minder positieve kant. Het komt voor dat sommige buurtvaders te autoritair worden.

Dromen
Soms is het belangrijk even te dromen dat er geen enkele beperking meer is. In dat geval zou er volgens Walter Palm voldoende werk zijn. “Voor iedereen, zonder discriminatie”, vult Mesut Dişli aan “en voldoende stageplekken”. Hij hoopt ook dat men zich gaat realiseren dat wat gezien wordt als overlast of criminaliteit door de jeugd, in feite vaak heel normaal jongerengedrag is. Marianne Martens sluit hier mooi op aan met haar droombeeld van een samenleving, waarin jongeren niet meer gestigmatiseerd worden. In een ideaalsituatie weten, volgens Ron van Wonderen, bewoners zelf wat ze moeten doen om hun buurtproblemen op te lossen. Hans Wielaard denkt bovendien dat mensen dan zelfstandig kunnen kiezen waar en hoe ze willen wonen, zonder gedwongen te worden door hun financiële situatie.

Doen
Dromen mogen we helaas maar even, het gaat uiteindelijk om de realiteit, om het doen. Woningcorporatie Havensteder, waar Hans Wielaard werkt, is bezig met een andere benadering van probleemgezinnen. In plaats van soms zeer veel hulpverleners die zich met één gezin bezighouden, wordt nu slechts één hulpverlener het aanspreekpunt, de ‘accounthouder’. SPIOR van Mesut Dişli is ook met een nieuw traject begonnen. Hierin begeleiden coaches steeds enkele jongeren in een niveau-2-opleiding.

Over en weer is er belangstelling voor elkaars projecten, zoals het door Ron van Wonderen ontwikkelde signaleringsinstrument. En men is het erover eens dat er teveel opleidingen worden aangeboden, die nauwelijks een beroepsperspectief hebben. Dagvoorzitter Iris Creemers vraagt zich af of er een soort ‘zinnigheidskeurmerk’ voor opleidingen zou moeten komen.

Kansen
Er zijn tijdens de luncheon heel wat problemen, maar ook veel kansen gepasseerd. Zelfs de crisis blijkt positieve kanten te hebben, want die maakt de mensen flexibeler en minder lui. Hans Wielaard sluit de middag dan ook af met een toepasselijke uitspraak: “Waar je struikelt, ligt je schat begraven”.

Aan het eind van de serie luncheons zullen uitgebreidere verslagen van de bijeenkomsten in één publicatie worden gebundeld.


Bettina J. Mulder
14 november 2012

 


Datum 13 november 2012
Spreker Ron van Wonderen (Verwey-Jonker Instituut)
Locatie Platform INS, Rochussenstraat 221 Rotterdam
Deelnemers 6

[nggallery id=64]