Dominee Visser van de Pauluskerk in Rotterdam was een belangrijke spil in het aanjagen van interreligieus dialoog met andersdenkenden vanuit de christelijke hoek. In die tijd was interreligieus dialoog vrij uniek. Tegelijkertijd begon het tijdens die jaren in Nederland door begon te dringen dat gastarbeiders uit Turkije en Marokko niet terug zouden keren naar de landen van herkomst, wat daarvoor altijd vanzelfsprekend was. In plaats van terugkeer van gastarbeiders lieten zij vrouw en kinderen overkomen naar Nederland en de intrede van studerende kinderen was toen al een feit.

In Rotterdam liep het contact tussen dominee Visser en deze groep jonge moslims via stichting Akyazili (betekenis figuurlijk: bright future), wat in die tijd dienst deed als ontmoetingsruimte voor Hizmet-sympathisanten en moskee voor de Nederlandse moslimgemeenschap. Voor grote events, wanneer de moskee te klein was hield de gemeenschap hun bijeenkomst in de Pauluskerk.

Stichting Akyazili heeft een pioniersrol vervuld en deed jaren mee aan interreligieus dialoog. Deze open houding en bereidheid tot dialoog heeft de basis heeft gelegd voor de eerste stappen naar meer structuur met een duidelijk aanspreekpunt.